هدیه

احتراما به اطلاع می رساند اینجانب روز چهارشنبه مصادف با سالروز تولد پرفسور جانمان رفتیم در خونه شون و پرتره مربوطه که دوماهی گوشه اتاقمون بود رو دادم در خونه شون، البت دلمون نمی خواست بدیم نشون به اون نشون که برای ولنتاین آمادش کرده بودیم که ندادیم، بعد گفتیم عید می دیم که اونم دلمون نیومد، بعد هی این پرفسور بیچاره می گفت چی شد این عکس ما؟ ما هم گفتیم الان دلمون نمی خواد بدیمش به خانواده تون دلمون می خواد برای خودمون نگهش داریم

به جایی رسید که طفلک فکر کرد دیگه نباید ازمون سوال کنه و بزاره تا خودمون سرعقل بیاییم، خلاصه دیگه دیدیم برای تولدش مجبوریم ببریم تحویل بدیمش، اینگونه بود که چهارشنبه بردیم دادیم به آژانسی نزدیک خونه شون، صبحش البته کلی بهش گفتیم به مامانش زنگ بزنه بگه ما می خواهیم عصری پرتره بیاریم خونه باشن و در جریان، اونم لابد از جایی که می دونست ممکنه بازم بزنیم زیرش و بگیم مال خودمونه و نمی خواهیم تحویلش بدیم، گفت خودت زنگ بزن، ما هم نزدیم

ولی وقتی بردیم تحویل دادیم ظاهرا خواهر مکرمشون از آژآنس هیچ سوال اضافی ای نپرسیده بودند، این خبر از جانب راننده آژانس و متعاقبش حرف خود پرفسور که شب ازش پرسیدیم چی گفتن؟ گفت تشکر کردن گفتن رسیده، ما را براین داشت که بیاندیشیم آنان منتظر بودن که پرتره مربوطه برسه خدمتشون.

لذا لابد خود شخص شخیص شون خدمت خانواده اطلاع رسانی نموده بودند، ولی از جایی که فرصت نشد زیاد باهاش صحبت کنیم ملتفت نگردیدیم، 5 شنبه و جمعه هم من باب مهمون داری و رفتن به دانشگاه فرصت نکردیم خبر بگیریم.

و اینگونه است که الان جای پرتره گوشه اتاق ما خالیست، همین.