تنبیه کودکان

بچه که بودیم هیچ وقت از تنبیه های بدنی تو خونه مون خبری نبود..... جز در موارد نادری که مامان یه وشگونکی می گرفت یا برای نوشتن تکالیف یه دمپایی می گذاشت بغل دستش و ازش هم استفاده نمی کرد....... ولی تا دلتون بخواد مامانم دست به نصیحت کردنش و سخنرانی کردنش خوب بود گاهی هم وسط همون حرف زدن هایی که خودش می گفت و می گفت و حتی برای ترسوندن ما تهدیدهای ناجوانمردانه می کرد بعد تخیلاتش می زد بالا گاهی خودش به گریه می افتاد

مثلا یادمه همیشه برای داداشی حرف می زد که اگه درس نخونی ال می شه و بل می شه و بدبخت می شی بعد باید بری شاگرد مکانیک شی بعد اوستا می زنه تو سرت بهت توهین می کنه بعد لباسهات همیشه روغنی و کثیفه تازه من برات نمی شورمشون و ..... خلاصه به جایی می رسید که خودش می زد زیر گریه.....

بابا ولی تنها تنبیه اش برامون قهر کردن بود..... که خیلی هم زیاد زجرآور بود..... یعنی قهر می کرد.... بی محلی می کرد.... اونم نه فقط با کسی که خطا کرده کلاً می رفت تو فاز ناراحتی و غم و حوصله حرف زدن با کسی رو نداشت..... و این وسط بچه ای که خطا کرده بود خودش رو مسئول جو سنگین حاکم بر خونه می دید..... ولی در همون حین هم اگه نیاز به حمایت داشتی حسابی ازت حمایت می کرد ولی هنوز قهر بود........ می دونم تصورش سخته ولی فقط بگم یه ملغمه ای بود همراه با حس پشیمونی شدید و عذاب وجدان و به غلط کردن افتادن

و این خاطره اینقدر در ذهنت پررنگ می شد که دیگه امکان نداشت همچون خطایی رو تکرار کنی...... به قول داداشی که چند سال پیش می گفت کاش بابای ما هم مثل همه باباها دست بزن داشت، درد اون یادمون می رفت ولی رفتاری که می کرد هرچند که شاید خیلی متمدنانه بود ولی یه جورایی روح و روانمون رو تحت تاثیر قرار می داد.

اینها رو گفتم که بگم حالا تو این دوره و زمونه ای که پدر و مادرا بالاخره یه نسل از پدر و مادرهای ما جلوتر هستند باید روش های بهتری داشته باشند برای تنبیه بچه هاشون ولی متاسفانه گاهی وقتا اینجوری نیست.... اینجا من دو تا همکار دارم که زن و شوهر هستند، یه پسر بچه دارند که کلاس چهارم دبستانه و هر روز بعد از مدرسه با سرویس می آد شرکت...... والدین این بچه اصلا یاد نگرفتند بهش محبت کنند، حتی وقتایی که خودشون سرحال هستند و حالشون خوبه و بچه هم کار خطایی نکرده جوری باهاش رفتار می کنند انگار نمی خوان پررو بشه.... با بی محلی با الفاظ بد.... مثلا کلمه "نکبت" مثل نقل و نبات نثار بچه می شه..... موقع غذا خوردن کلی اذیتش می کنن..... چرا اینجوری می خوری؟ چرا نمی خوری؟ تو مدرسه چی خوردی؟ بی خود کردی فلان چیزو خوردی، بشقابت رو بکش اونور، اااااوه مواظب باش نریزی، دست و پا چلفتی و ......

یا مثلا این بچه خیلی عادت داره دور و بر مادرش می پلکه، مادره راه می ره اینم دنبالشه، مثلا مادره می آد تو اتاق من اونم انگار به دمش چسبیده می ره آشپزخونه همینطور........ بعد هر بار مادره یه دادی سرش می زنه که چیه؟ چی می خوای باز دنبال من راه افتادی نکبت..... برو بشین سر درس ات

گاهی بهش می گم گناه داره چرا باهاش اینجوری حرف می زنی؟ می گه نه آخه بچه پرروئه........ می گم من که تا حالا ندیدم صداش در بیاد می گه یه آب زیر کاهیه تو نمی شناسیش......

امروز اما بیشتر از همیشه دلم براش سوخت، بچه های مدرسه قرار بود برن پارک پرندگان اردو، پدر فرم اجازه مدرسه رو امضا نکرده....... از مدرسه زنگ زدن که این بچه چرا فرم رو امضا نکرده و پول نیاورده؟ همه بچه ها دارن می رن و اینم داره گریه می کنه....... پدرش برای کاری از شرکت رفته بیرون...... مادرش می گه پدرش اجازه نداده بهش که بره....... بعد از اصرارهای معلم و خود بچه که از پشت تلفن گریه می کنه..... مادر به معلم می گه باشه ولی اگه باباش بفهمه که رفته و یا اگه بلایی سرش بیاد و باباش بفهمه من اجازه دادم چی؟ معلم می ترسه می گه نه ما نمی بریمش...... دوباره بچه زنگ می زنه، داره از پشت تلفن زاااااار می زنه....... مادر دلش می سوزه و می گه ببرینش با مسئولیت من......... معلم دیگه قبول نمی کنه می گه شما خودتون می دونید همسرتون حساسه، الانم بدون اطلاع اون می خواهید اجازه بدید، نه من مسئولیت قبول نمی کنم.

پدر برمی گرده شرکت.... مادر جلوی پدر زنگ می زنه مدرسه و بلند بلند می گه آهان بچه ها رفتن الان پسر من تنهاست؟ خوب می تونیم بیاییم ببریمش؟ بعد تلفن رو قطع می کنه و رو به همسرش می گه باید بریم از مدرسه بیاریمش همکلاسی هاش همه رفتن!!!!

اضافه کنید که پدر این بچه از یه پا معلوله و به خاطر این موضوع هیچ وقت نمی ره مدرسه بچه هاش که همکلاسی ها نبینندش..... تا حالا فقط با ماشین تا جلوی درب مدرسه رفته

به نظرتون این بچه چه حسی به پدر و مادرش داره؟؟؟؟ چه حسی نسبت به خودش پیدا می کنه؟؟؟؟

بعداً نوشت: از وقتی برگشته گوله شده رو یکی از مبل ها کاپشنش رو پیچیده دورش یه کلمه هم با کسی حرف نزد تا خوابش برد..... البته اصولاً من هیچ وقت ندیدم حرفی بزنه خیلی آروم و ساکته..... رفتم پیش مامانش آروم دارم باهاش حرف می زنم، می گه به خاطر این آروم حرف می زنی بلند بگو بابا بیدار نمی شه پوست کلفت تر از این حرفهاست..... می گم گناه داره طفلکی می گه بی خیال بابا یه ساعت دیگه یادش رفته 

اینها واقعاً این بچه رو چی فرض می کنند؟؟؟ درو از جونش و دور از جون همه بچه ها حتی حیوانها هم بی توجهی و بی محبتی رو می فهمن