قرار گروهی هفدهم

بله این تنبلی من بود که ننوشتم وگرنه ما اولین پنج شنبه ماه اردیبهشت هم مثل 16 قرار قبلی دور هم جمع شدیم و خدا رو صد هزار بار شکر 8 نفر از دوستامون تونستن بیان 

همه هدفهای جدید سال 93 رو نوشته بودیم، تازه اونم براساس بررسی چرخه زندگی، بازم مثل همیشه دوستای خوبم حامی و دوستدار همدیگه بودن و به هم کمک کردیم و با هم راجع به مسائل و سوالها و مشکلات هم تک تک حرف زدیم و تبادل نظر کردیم و به هم کمک کردیم.

این جلسه همه مون به این نتیجه رسیدیم که از مدیریت زمان عقب افتادیم و یه جورایی انجامش نمی دیم، لذا تصمیم گرفتیم و متعهد شدیم مدیریت زمان رو انجام بدهیم حتما

در ضمن برای هر کدوم از هدفهامونم یه جمله "من متعهد می شوم...." در حضور جمع نوشتیم.

آباد شده خوب

فکر کنم قبلا گفته بودم که دم خونه ما جای پارک یه معضل بزرگه.... اوایل که اومده بودیم تو این خونه یه محوطه خاکی نزدیک خونه بود جلوی یه ساختمون اداری که مخصوص جای پارک بود، ما هم هروقت جای پارک پیدا نمی کردیم می رفتیم اونجا

و از جایی هم که هرکدوممون می رسیم خونه مامان عادت داره بپرسه ماشین رو کجا پارک کردی؟ اسم اون زمین خاکی رو گذاشته بودیم "خـــــرابه" می گفتیم تو خرابه هه

حالا چند ماهی هست که اون زمین خاکی رو آسفالت کردن و جدول کشی و اینها.... ما هم راستش تا مدتها هنوز بهش می گفتیم خرابه هه..... بعد همه مون به هم انتقاد می کردیم که اونجا که دیگه آباد شده

بعد از مدتی می گفتیم "خرابه هه که آباد شده" 

حالا اینا رو داشته باشید دیروز رفتم خونه، دوست مامانم خونه مون مهمون بود و طبق معمول تا رسیدم مامان پرسید ماشین رو کجا گذاشتی؟ منم در حالیکه داشتم با دوست مامانم احوال پرسی می کردم گفتم: تو آبادی  

قیافه دوست مامانم دیدنی بود 

طفلک روشم نشد بپرسه منظورم چیه 

دغدغه چهارشنبه

یکی از بزرگترین دغدغه های هفته های اخیرم این شده که چون جمعه ها می رم دانشگاه دیگه تعطیلات آخر هفته رو حس نمی کنم هیـــــــــــــچ تازه لذت بعد از ظهرهای چهارشنبه هم از بین رفته

اصن نمی فهمم چهارشنبه است، با اینکه کلی با خودم تمرین می کنم هی می گم ببین امروز چهارشنبه است هــــــــا 

بعد لبخند گنده رو جمع می کنم می گم خوب که چی؟؟؟؟

دیروز خدا با من بود

دروغ چرا دیروزم مثل سالهای پیش غصه خوردم که زن کسی نیستم که مادر کسی نیستم. ولی خدا خوشحالم کرد، همراهم بود، تمام وقتی که داشتم ولیعصر رو بالا و پایین می رفتم، برام برنامه ریخت، یه برنامه حساب شده که مو لای درزش نرفت، بهم درس داد، خوشحالم کرد، کاری کرد که فکر کنم و یاد بگیرم.

امیدوارم بتونم خوب توضیحش بدم.

سکانس اول: من یه دوستی داشتم از زمان دانشگاه به اسم "ن"، البته دوستی ما معمولی بود مثل همه بچه های همدوره ای دانشگاه و بعد از دانشگاهم دیگه از هم خبر نداشتیم تا چند سال پیش که شادی قبل از رفتنش به آلمان همه بچه های همدوره ای رو جمع کرد کافی شاپ و ما اونجا همدیگرو دیدیم و تلفن رد و بدل کردیم و تو فیس های هم ادد شدیم.

از اون به بعدش با ن از طریق فیس در ارتباط بودیم بعدشم وایبر، و چون دوره عرفان رو هر دومون رفته بودیم خیلی ارتباط خوبی با هم از اون نظر می گرفتیم و بهم کمک می کردیم.

بعد از عید مرتب ن می گفت یه برنامه بزاریم همدیگرو ببینیم، منم که چون هم تی تی اینا بودن و هم به خاطر درسها و امتحانام وقت نداشتم هی می انداختمش عقب تا دیروز که ن چون می دونست چند روزه خیلی افسرده ام و گریه می کنم کلید کرد که بریم همدیگرو ببینیم، منم هی می گفتم بابا روز مادره من می خوام برم یه کادو برای مامانم بگیرم و برم خونه، تازه لیلا هم نمی تونست بیاد هی گفتم یه روز دیگه، هی گوش نکرد گفت همین امروز، کارت دارم و باید بیای و اینا.

حالا ن محل کارش نزدیک تجریش بود و یک ساعتم دیرتر از من تعطیل می شد، خلاصه من بعد از کار رفتم صفویه، خرید کردم و کلی هم گشت زدم ولی هنوز ن به تجریشم نرسیده بود دیگه تصمیم گرفتم تو ولیعصر پیاده روی کنم که اونم که با بی آر تی می اومد به هم برسیم و اون از اتوبوس پیاده شه.

سکانس دوم: تی تی اینا یه دختری دارن تو فامیلشون 20 و خرده ای سالشه به اسم "س" خیلی دختر خوب و ناز و مهربونیه، چند سال پیش مامان تی تی گفت این دختره که اون موقع چند ماه رفته بود مالزی ام اس گرفته و اینا حالشون بده و دعا کنید و اینا، بعد از اونم ما هرجا می دیدیمش به روی خودمون نمی آوردیم که می دونیم مریضه، از مالزی هم برگشت.

امسال عید که تی تی اینا اومده بودن بازم ما س رو زیاد می دیدیم و فهمیدیم محل کار من به خونه اونا خیلی خیلی نزدیکه، بعد س گفت بیا برنامه پیاده روی بزاریم و با هم بیرون بریم و اینا ما هم که جو گیر کلی خوشحال و خرسند شدیم و گفتیم آره اتفاقا ما همیشه یه کفش کتونی پشت ماشین داریم، خیلی وقتا حتی تنهایی می ریم توچال پیاده روی می کنیم، اونم گفت از این به بعد به من بگو من همیشه پایه هستم.

این مدت بعد از عید چند بار طفلکی اس ام اس داد و زنگ زد هی ما گفتیم جانم به قربانت امتحان داریم و کلاس داریم و از این چیزا، همین چند روز پیشم گفت، ما گفتیم به خدا خیلی گرفتاریم اونم گفت باشه پس من دارم سه شنبه می رم شمال چون دایی ام از آلمان اومده و دیگه رفت تا از شمال برگردم، ما هم گفتیم باشه برو.

سکانس سوم: داشتم پیاده ولیعصر رو به سمت پارک وی گز می کردم و هی تو فکر بودم که زنگ بزنم به ن بگم بی خیال امروز شو که هر چی بیشتر این زوج های گل به دست رو می بینم بیشتر گریه راه گلومو می گیره و هی هی براشون آرزوهای خوشبختی می کنم ولی مونده بودم به ن چی بگم که یهو دیدم از روبرو یه کسی می آد که آشناست، بله س بود، آقا حالا ما خوشحال و خندان از بابت این دیدار ناگهانی اونم همینطور با هم همگام شدیم، گفت من می خواستم پیاده تا میرداماد برم چون خیلی شلوغه از اونجا سوار ماشین شم منم گفتم خوب بریم منم بی کارم تا دوستم بیاد هم کمه کم 45 دقیقه طول می کشه.

خلاصه س شروع کرد به درددل انگار آماده کرده بود خوشو که ما رو می بینه اینا رو بگه، گفت می دونی من ام اس دارم باید زیاد پیاده روی کنم.

منم خودمو زدم به تعجب که اااااه من نمی دونستم و ایشالا هرچه زودتر خوب بشی و اینا، دیگه سر درد دلش باز شد، که البته خاله ات و "آ" (برادر سعید) می دونستن، گفتم چیزی به من نگفتن گفت آره می دونم شما خانوادگی حرف رو فقط می شنوید جای دیگه نمی زنید، خداییش هم ما تا حالا راجع به مریضی این دختر با هیچ کس حتی تو خودمون حرفی نزده بودیم، فقط مامان تی تی بهمون گفته بود و خود س به خاله و آ گفته بود.

خانم و آقایی که شما باشید ما با گامهای آهسته با س تا سر ظفر رسیدیم و ما هر لحظه خدا رو کنارمون و جلوی چشممون لمس کردیم از اینهمه حس خوب که س به ما داد، اینقدر دیدش و جهان بینی اش گسترده بود، اینقدر دلش پر از ایمان بود که ما هرچی خواستیم من باب دلداری سخنی گفته باشیم دیدیم بدتر داریم با این افکار دو زاری مون خرابترش می کنیم بهتره هیچی نگیم.

س تو سن 22 سالگی و وقتی برای مهاجرت و تحصیل رفته بود مالزی یه روز صبح از خواب بیدار می شه و می بینه سمت چپ بدنش لمس شده، می ترسه به مامانش زنگ می زنه، اونم بهش سفارش می کنه که حتما بره دکتر مغز و اعصاب، یه مدت دکتر می فرستدش سراغ عکس و آزمایش و هی هم تو این مدت بهش دلداری می داده که مشکوک به ام اس هستی ولی بعید به نظر می آد ام اس داشته باشی، از اونورم س به مامانش اینها اصرار و خواهش می کنه که نیان مالزی و بزارن خودش تنها باشه.

س از روزی می گفت که تک و تنها تو مطب دکتر بوده و شنیده که ام اس داره...

از روزی می گفت که دانشگاه مالزی بهش گفته که باید ترک تحصیل کنه به خاطر پیشرفت بیماری اش.....

از آشنایی اش با پسرهایی می گفت که به محض اینکه می شنوند این بیماری رو داره ترکش می کنند.....

و حتی خواستگارهایی که معرفی می شن و سریع فرار می کنند.....

از بی حس شدن یک طرف بدنش وسط یه مهمونی می گفت و دردی که از رفتار اطرافیان می کشید ....

از دیدن رنج و ناراحتی پدر و مادرش گفت....

 به خاطر بیماریش دکتر گفته نمی تونی و نباید کار کنی....

از ضعیف شدن شدید چشمهای اش مجبور شده بود کاربا کامپیوتر هم رها کنه .....

س می گفت تو فامیل و دوست و آشناها دختر موفقی بوده و از خیلی از هم سن و سالهاش جلوتر بوده ولی یک شب و یک صبح زندگیش از این رو به اون رو شده، می گفت من اصلا نمی دونستم این بیماری چی هست و از کجا به سراغم اومد، وقتی بهش گفتم می فهمم یه وقتایی تو زندگی می رسه که آدم به خدا می گه: خدایا چرا؟؟؟؟ اون گفت من هیچ وقت از خدا نپرسیدم چرا..... گفت شاید من یا خانوادم یه ظلمی یه جایی تو دنیا کردیم که الان من دارم درد می کشم.

من نمی دونم اون ظلم کجا بوده و چطور اتفاق افتاده.... ولی بعد از این اتفاق شروع کردم به یاد دادن نقاشی و طراحی، به اونهایی که تو خونه یاد می دم برام منبع درآمد شده، ولی هفته ای دو روز به بچه های کار که شهرداری جمعشون می کنه و براشون مدرسه گذاشته یاد می دم و همچنین عضو یونسکو هستم و به بچه های اونجا هم آموزش می دم شاید کار مثبت باعث بشه اثر اون ظلم از بین بره.

پشتم لرزید، براش دعا کردم این تنها کاری بود که می تونستم بکنم، آهان یه چیز دیگه هم گفت که برام جالب بود، گفت آ (پسرخاله و عموم و برادر سعید) تو این چند سال خیلی کنارش بوده مثل یه دوست، گفت خیلی وقتا من بهش زنگ می زدم می گفتم یه پسری اینجوری تا فهمیده مریضم ازم فرار کرده، گفت آ بلند می شد از کرج می اومد دنبالم با هم می رفتیم بیرون کلی باهام شوخی می کرد و منو می خندوند و می گفت گور بابای یارو ولش کن تو قوی باش.... و س گفت من همیشه بهش می گفتم آ تو همشه تو روزایی که اشک می ریختم کنارم بودی از خدا می خوام هیچ وقت چشمات گریون نباشه، وقتی سعید فوت شد خیلی دلم می خواست بیام مراسم ولی به خاطر مریضی ام منو نمی آوردن از طرفی آ بهم می گفت س نیا الان اینجا شلوغه روزای زیادی هست که مثل قبل بهت احتیاج دارم و مطمئنم تو مثل یه دوست خوب کنارم هستی اون وقتا رو حتما ازت می خوام که باشی.

سکانس چهارم: این جاها بود که ن به ما رسید و س رفت، ن گفت حالا بگو ببینم این چند روز برای چی اینقدر گرفته و ناراحت بودی؟ من امروز اومدم اینجا که حالتو خوب کنم.

چی می تونستم بگم؟ ماجرای س رو جسته و گریخته گفتم، داشتم غبطه می خوردم به دختری که اینقدر ایمانش به خدا قویه و خودشو باور داره، ن هم برام تعریف کرد که امروز (همون دیروز) یکی از دوستاش که سرطان پیشرفته داره، داره با دوست پسره چندین ساله اش عقد می کنه و این در حالیه که خانواده پسر مخالف هستن و تو مراسم هم شرکت نمی کنن ولی پسره مصره که این ازدواج صورت بگیره.

سکانس پنجم: خدا رو شکر برگشتم خونه، کادوی مامانم رو دادم، بوسیدمش و خدا رو شکر کردم که روز مادر می تونم کنار مادر عزیزم باشم. سراغ خاله ام رو گرفتم، خیلی خسته و دلشکسته بود، باهاش حرف زدم قبول کرد بریم پیش مشاور، اینم تنها کاری بود که از دستم برمی اومد براش.

دیروز خیلی درسها گرفتم، خدایا شکرت.