تو ذهنت چی می بینی؟

وقتی سعید فوت کرد، همون روزای اول که خاله خیلی بی تاب بود یه روز کنارش نشسته بودم اونم بهم نگاه می کرد و هی زیر لب با بی تابی می گفت: چه کار کنم؟ حالا چکار کنم؟ کجا دنبالش بگردم؟ چجوری برش گردونم؟ الان کجاست؟ چجوری طاقت بیارم و .....

منم سعی می کردم آرومش کنم و باهاش حرف می زدم 

بهم گفت: من می دونستم، همیشه می دونستم.... همیشه خودمو تو این روزا می دیدم..... که به عزای بچه ام نشستم..... نمی دونستم کدومشون ولی می دیدم این روزا رو و قلبم آتیش می گرفت..... هر وقت عزاداری کسی می رفتم این صحنه ها برای خودم زنده می شد..... اون حس برام می اومد..... نگران می شدم که اگه روزی قرار باشه به عزای بچه ام بشینم باید چکار کنم؟ ...... بعدش سریع به خودم می گفتم ااااااااااه این چه فکر مزخرفیه..... صدقه می دادم..... ولی بازم این فکر می اومد دست خودم نبود

خاله شاید تنها کسی بود که همیشه نذر و نیازاش برای سلامتی بچه ها بود..... این و همه ما می دونستیم ولی هیچ وقت کنجکاو نمی شدیم..... مرتب غذا می داد کمک مادی می کرد و هر کاری که می کرد می گفت فقط برای سلامتی بچه ها..... یه وقتایی می شنیدیم ازش که می گفت به خدا می گم منو فقط با بچه هام امتحان نکن نمی دونستیم چرا اینقدر همیشه مضطربه

البته این خصلتش تو چیزای دیگه هم بود..... مثلاً همیشه می گفت می دونستم یه همچین خونه ای می خرم..... یا می خوام فلان ماشین رو داشته باشم و می دونم که می خرمش..... یا دلم می خواد تو این محله زندگی کنم و می دونم که به زودی تو این محل یه خونه این شکلی خواهم داشت..... خاله کلاً با آرزوهاش خیلی راحت برخورد می کنه و تقریباً هرچیزی که بدست می آره یا از دست می ده اینقدر قبلش ازش حرف زده که همه منتظرش هستند

ولی حرف اون روزش خیلی ناراحتم کرد..... خیلی روزا بهش فکر می کردم که این طفلک سالها با این کابوس زندگی کرده و از حالا به بعد باید با واقعیتش زندگی کنه

چند وقت بعدش که سرش خلوت شد یه روز بهش زنگ زدم و گفتم: به حرفای اون روزت خیلی فکر کردم و یادم اومد تو یه چیزی رو هم همیشه می گی که ما همه باهات مخالفت می کنیم..... اونم اینه که می گی: من دختر ندارم وقتی پیر شدم علیل و ذلیل شدم کسی ازم نگهداری نمی کنه پسرا هرچقدرم با محبت باشن جای دختر رو نمی گیرن و من همیشه تو جمع بعد از این حرفش می گفتم خاله چرا این حرفو می زنی مگه ما مردیم؟ اونم می گفت تو همیشه اینو می گی ولی اگه راست می گی از همین الان که سرحالم بیا پیشم که پیر شدیم حرف مشترک با هم داشته باشیم

بهش گفتم این حرف هم جزء حس هاته؟ گفت آره دقیقاً

گفتم ولی تو همین الانشم خیلی خیلی کمتر از سن ات نشون می دی و سرحال و جوونی (اگه کسی از خاله بپرسه چند سالشه خاله همیشه 10 سال جوونتر می گه و بازم اونطرف می گه اصلا بهت نمی آد، بعدش که سن واقعی اش رو می گه دیگه عمراً باور کنه مگر اینکه با بچه هاش بسنجه) 

گفت: چکار کنم این فکرم همیشه می کنم، حالا درسته که تا حالا جوون بودم ولی از این به بعد و بعد از رفتن سعید دیگه پیر می شم 

گفتم: اینجوری فکر نکن، وقتی این فکر اومد تو سرت به جای اینکه باهاش مبارزه کنی که قویتر بشه مثبتش رو فکر کن، به خودت بگو همونطور که تا حالا جوونتر از سنم بودم وقتی پیر هم بشم سرحالتر و جوونتر و سرپاتر از سن واقعی ام هستم، من همیشه جوونم..... گفتم هروقت این فکرا اومد تو مغزت اینجوری بهش فکر کن

ولی انگار واقعا دست خودش نیست..... یادم اومد زمانی که پرفسور ایران بود وقتایی که خیلی بهمون خوش می گذشت ناخودآگاه به دور و برم نگاه می کردم، به خیابونا، به هوا و آسمون و ماشینها..... و به خودم می گفتم روزی که نباشه این خیابون، این هوا،  این حس و حال برام خاطره می شه....

گاهی بهش می گفتم، اونم همیشه می گفت: چرا اینجوری فکر می کنی؟ مگه قراره کجا برم؟ 

هروقت یه ماشین عروس می دیدیم تو خیابون دلم می گرفت می گفتم: این عروسه الان دلش پیش یه آدم دیگه است و داره غصه می خوره..... پرفسور می گفت: تو خل شدی!

یا خیلی از روزای مهم سال همش ازش می پرسیدم سال دیگه این موقع تو کجایی... من کجام؟؟؟ اونم همیشه تعجب می کرد.... می گفت سال دیگه هم هرجا باشیم باهم ایم..... 

 حالا می دونم چقدر چقدر مهمه که با فکرت و تصور ذهنی ات چی رو جذب کنی!!!!