دیروز از صبح تو شرکت هق هق می کردم، اصلا دست خودم نبود اشکم بند نمی اومد، تا جایی که خانم مدیرعاملون اومد کلی باهام حرف زد ولی همون موقع هم من نمی تونستم جلوی گریه ام رو بگیرم یا یک کلمه درجواب نصیحت هاش بگم، یه دکتر خوب معرفی کرد منم زنگ زدم برای وقت گرفتن که برای هفته آینده وقت داد، زنگ زدم به مامان و گفتم می ریم تو مطب می شینیم بین مریض باید ببیندت دیگه بالاخره نمی شه که نبینه، ساعت 2:30 صورتمو شستم و راه افتادم، یه آهنگ دوب دیس گذاشتم تو ماشین پنجره رو باز کردم که باد به صورتم بخوره و همش به خودم می گفتم دیگه گریه نکن خواهش می کنم مامان نباید بفهمه چقدر نگرانی

بعدشم که رفتم خونه همش سعی می کردم مثل بچه های خطاکار تو صورت مامان نگاه نکنم، رفتیم پیش دکتره، خدا رو صدهزار بار شکر گفت چیز جدیدی نیست همون شوک عصبیه که روز اول وارد شده و یه فلج عصبی ایجاد کرده

درواقع چشم نمی خواسته ببینه، البته نه اینکه این خودش بد نباشه ولی نگرانی من از این بود که بیماری دیگه ای هم علاوه بر اون باشه

دکتره کلی با مامان حرف زد و سعی کرد مرگ خواهرزاده 29 ساله اش رو یه امر طبیعی و خواست خدا و اینا جلوه بده، مامان هم مثل بچه های خوب فقط بهش نگاه کرد و هیچی نگفت، دکتر گفت 3 تا 6 ماه طول می کشه که چشمش خوب بشه، طفلی مامان دلم براش سوخت همین الانشم حسابی خسته و کلافه شده

بعدشم دارو نوشت و از مامان پرسید مایل هست داروهای آرام بخش هم بهش بده که مامان نخواست و اومدیم

منم که اینقدر سر شده بودم انگار رفتیم با هم سینما اصلا هم درد نداره

وقتی اومدیم بیرون گفتم خوب مامان حالا بریم خرید..... بیچاره داشت شاخ درمی آورد، گفت خرید چی؟ گفتم واسه داداشی کادوی تولد بخریم، لابد پیش خودش فکر کرده مردم دختر دارن ما هم فکر می کنیم داریم این چقدر بی رگه

ولی واقعا دلم نمی خواست نگرانی و ناراحتی ام رو ببینه، حس کردم هرچی بیشتر فکر کنه چیزیش نیست زودتر به خودش مسلط می شه

خلاصه که به زور بردمش صفویه کمی پیاده روی کردیم، یه پلیور برای داداشی خریدیم و برگشتیم

از همه دوستای گلم که دعا کردن ممنونم، ایشالا خودتون و خانوادتون در سلامت و در پناه خدا باشید

بعدا نوشت: راستی فکر کنم نگفته بودم 13 آذر روز خاکسپاری "س" بود و 14 آذر روز تولد داداشی.............

آیدا جونم این نقطه چین یعنی توضیح بیشتری به ذهنم نمی رسه