اندر احوالات سی سالگی

من اینجا زندگی ام را دوره می کنم

اندر احوالات سی سالگی

من اینجا زندگی ام را دوره می کنم

وایسا دنیا

بعضی وقتا حجم اندوه و مسائل دور و برت اینقدر زیاده که دلت می خواد دنیا وایسته و تو پیاده شی

وقتی به شاعری که این شعر رو سروده فکر می کنم می گم حداقل یکنفر دیگه هم تو این دنیا بوده که این حس رو تجربه کرده

و چقدر خوب بیان کرده


مامان از همون روزهای اول پلک چشم چپش افتادگی پیدا کرده..... دو بار بردیمش دکتر می گن شوک عصبی بوده و باید به مرور خوب بشه

از جمعه که برگشتیم روی یه راحتی چمباتمه زده و روبروش هم کلی از عکسهای "س" رو که بچه ها برای مراسم چاپ کردند چیده ..... گاهی اشک می ریزه، گاهی چرتش می بره، گاهی آه می کشه..... ولی از اون جا تکون نمی خوره

داداشی گاهی زود خودشو می رسونه خونه چون نگران مامانه گاهی هم تا دیروقت بیرون می مونه و وقتی برمی گرده با چشمای پف کرده و حالت نزار انگار کن که همین الان بهش خبر دادن چی شده..... همش بی تابه و تو خونه راه می ره.... بعد یهو انگار یه حجمی تو دلش فرو ریخته باشه ولو می شه رو راحتی و یه آه بلندی می کشه و سرش رو بین دستاش می گیره

بابا کلا از وقتی می آد می ره تو اتاقش و روی تخت ولو می شه و خودشو به خواب می زنه

دیشب به عمو زنگ زدم (اونم شمال کار و زندگی می کنه) اون که از همه وضعش بدتره تک و تنها افتاده اونجا، حاضر هم نیست هیچ کس بره سراغش، می گه جاده ها خرابه کسی نیاد یه وقت تو راه می مونه..... می گه سرشب وقتی دارم با قرآن خوندن سرخودمو گرم می کنم خوابم می بره ولی هرشب ساعت 2 بیدار می شم و از بی تابی و گریه دیگه خوابم نمی بره تا صبح..... می گه ساعت غصه خوردن هام از 2 شروع می شه هرشب می گم کاش ساعت 3 اون نصفه شب لعنتی نرسیده بود و اون تصادف هیچ وقت پیش نمی اومد..... بهش می گم عمو جان با غصه خوردن هیچی عوض نمی شه اینقدر خودتو اذیت نکن..... می گه دیگه تا آخر عمرم باید این رنج رو به دوش بکشم..... 

چقدر شنیدن این جمله سخت بود

خانم عموم که کاناداست و عموم هرشب و هرصبح بهم زنگ می زنن که حال بقیه رو بپرسن..... واقعا هر روز ..... یعنی دیگه نمی دونم چی باید بهشون بگم..... اونها هم نگرانن ولی دیگه خبری از اینجا ندارم که نگفته باشم جز اندوه بی پایان

عمه ها دیروز یکشنبه مجلس ختم گرفته بودن و دوره هم جمع شدن، دوستاشونم پیششون بودن


خدا رو شکر که همه اینها هستند

ولی نمی دونم چرا اینقدر احساس تنهایی می کنم

نظرات 7 + ارسال نظر
آنایار سه‌شنبه 26 آذر 1392 ساعت 08:40

میدونم با تمام وجودم میدونم خونه ای که توش غم باشه عزیزانت غمگین باشن آدم چه حسی داره میفهمم فقط از خدا صبر میخوام صبر

مرسی

آیدا سه‌شنبه 26 آذر 1392 ساعت 00:28

ای کاش جز دعا کردن کار دیگه ای از دستم بر میومد.

فدات شم عزیزم همون دعا کلی ارزش داره

بانو سرن دوشنبه 25 آذر 1392 ساعت 13:02 http://banooseren.blogfa.com/

عزیزم. تسلیت می گم.
خدا واقعا بهتون صبر بده. خیلی غم بزرگ و سختیه. فقط زمان می تونه کمک کنه آدم با غم از دست دادن عزیزش کنار بیاد.

مرسی

آفرین دوشنبه 25 آذر 1392 ساعت 11:38 http://mylivesky.blogsky.com/

خدا بهتون صبر بده و اون عزیز از دست رفته رو بیامرزه!

مرسی مهربونم

پاییزی دوشنبه 25 آذر 1392 ساعت 10:53

نسیم...

دارچین دوشنبه 25 آذر 1392 ساعت 10:39 http://darchin-baboone.blogsky.com/

عزیز دلم، این غم، خیلی بزرگه! حتی تصورشم واسم سخته که چی میگذره تو دل مامان و بابای سین و خودتو خانواده ت! ایکاش کاری جز دعا کردن واسه آرامشتون از دستم برمیومد، ایشالا که خدا خودش حجم این غم رو به یه شکلی کم کنه و تحملش رو آسونتر!

الهی فدات شم عزیزم

سحر دوشنبه 25 آذر 1392 ساعت 10:14

نسیم جون وقتی از اوضاعتون می خونم جز اینکه اشک تو چشام جمع شه و دعا کنم که خدا بهتون صبر بده کار دیگه ای نمی تونم بکنم فقط دعا می کنم براتون زودتر آروم شین

مرسی به دعات نیاز داریم

امکان ثبت نظر جدید برای این مطلب وجود ندارد.